POCHODZENIE: TYBET
PATRONAT: FCI, NR
KLASYFIKACJA FCI: GRUPA II, SEKCJA 2.2, NIE WYMAGA PRÓBY PRACY
DATA OPUBLIKOWANIA AKTUALNIE OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 24.03.2004
SKRÓT HISTORII RASY: Mastif tybetański, Do-khyi (tyb.) jest prastara rasa pracująca plemienia Nomadów w Himalajach i tradycyjnym stróżem i obrońca klasztorów tybetańskich. Rasa otoczona wielka aura tajemniczości od czasów pierwszego jej odkrycia w czasach starożytnych. Począwszy od wzmianek Arystotelesa (384-322 p.n.e.) aż do opisów Marco Polo, który odbył podróż do Azji w 1271 roku, wszystkie historyczne przekazy wychwalają naturalna siłę i wielkie wrażenie jakie wywarły te psy – zarówno pod względem wyglądu jak i psychiki. Nawet ich szczekanie opisywane było jako unikalna i wysoko ceniona cecha rasy. Wiodący dziejowi europejscy kynolodzy jak Martin, Youatt, Megnin, Beckmann, Siber , jak równiez Strebel i Bylandt mocno podkreślali swoje zafascynowanie pochodzeniem i rolą jaką pełnił Mastif Tybetanski w kulturze Tybetu. Niektórzy nawet rozważali tezę, że rasa ta stanowi praojca dla wszystkich mastifów i molosów pochodzenia górskiego. Jednym z pierwszych znanych Mastifów Tybetanskich, który pojawił się na Zachodzie był samiec wysłany Królowej Victorii przez Lorda Hardinga (późniejszy Viceroy Indii) w 1847 roku. Następnie w 1880 roku Edward VII (póź- niej Książę Walii) przywiózł dwa samce do Anglii. Najwcześniej rozpoznanym miotem Mastifów Tybetanskich był miot urodzony w Berlińskim ZOO w 1898 roku.
WYGLAD OGÓLNY: Pełen siły, masywny, dobrze zbudowany, z mocną kością. Robiący wrażenie, pełen ekspresji, o poważnym i dumnym wyrazie. Kombinacja majestatycznej siły dostojeństwa i wytrzymałości, zdolny do pracy we wszystkich warunkach klimatycznych. Rasa dorastająca powoli. Suki pełna dojrzałość osiągają w wieku przynajmniej 2-3 lat, a psy 4 lat.
ISTOTNE PROPORCJE: Czaszka mierzona od potylicy do stopu równa kufie mierzonej od stopu do końca nosa, ale kufa może być nieco krótsza. Tułów lekko dłuższy niż wysokość mierzona w kłębie.
ZACHOWANIE I TEMPERAMENT: Niezależny. Opiekuńczy. Respektujący polecenia. Najbardziej lojalny dla swojej rodziny i terytorium.
GŁOWA: Szeroka, ciężka i mocna. W wieku dojrzałym fałdy mogą rozciągać się ponad oczami i w dół aż do kącików warg.
– mózgoczaszka:
Czaszka: szeroka, bardzo lekko zaokrąglona, z mocno zaznaczona potylicą.
Stop: dobrze zaznaczony.
– trzewioczaszka:
Nos: szeroki, tak ciemny jak mo?liwe w odniesieniu do koloru włosa, nozdrza dobrze rozwinięte.
Kufa: raczej szeroka, dobrze wypełniona i głęboka, koniec kufy kwadratowy.
Wargi: dobrze rozwinięte i okrywające żuchwę.
Zgryz: szczęki mocne z doskonałym, regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym, górne zęby ścisłe zachodzą na dolne i są mocno osadzone w szczęce. Zgryz cęgowy dopuszczalny. Uzębienie ści- śle dopasowane.
Oczy: średniej wielkości, każdy odcień brązu w dostosowaniu do koloru włosa, im ciemniejsze tym lepsze. Osadzone regularnie, owalne i lekko ukośne. Powieki ściśle okrywające gałkę oczną. Wyraz dostojeństwa.
Uszy: średniej wielkości, trójkątne, wiszące, osadzone pomiędzy górna częścią czaszki i poziomem oczu, opadające ku przodowi i przylegające do głowy, podniesione u nasady w stanie czujności. Pokryte miękkim krótkim włosem.
SZYJA: Mocna, dobrze umięśniona i wysklepiona, bez przesadniego podgardla. Pokryta grubym, sterczącym włosem mniej obfitym u suk niż u samców.
TUŁÓW: Mocny.
grzbiet: szeroki muskularny.
zad: szeroki i raczej plaski
klatka piersiowa: raczej głęboka, umiarkowanie szeroka, z dobrze wysklepionymi zebrami sięgająca poniżej łokci.
OGON: Średniej długości. Osadzony wysoko w najwyższym punkcie linii grzbietu, noszony wysoko, lekko zakręcony nad grzbietem, gdy pies jest w stanie czujności, dobrze owłosiony.
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Proste, dobrze katowane, dobrze pokryte gęstym mocnym włosem.
Łopatki: Ukośnie ustawione, muskularne.
Łokcie: Ani zbyt przylegające, ani odstawione.
Przedramię: Proste o mocnej kości.
Śródręcze: Mocne, nieznacznie nachylone.
KOŃCZYNY TYLNE: Silne, muskularne, z dobrym kątowaniem, widziane z tyłu równolegle.
Uda: Raczej długie, mocne, z dobrym mocnym umięśnieniem, ale nie przesadnie uwypuklonym.
Kolana: Dobrze katowane.
Staw skokowy: Mocny, nisko osadzony.
Piąty pazur: dozwolony.
Łapy: Dość szerokie, mocne, okrągłe i zwarte, z dobrym owłosieniem pomiędzy wysklepionymi palcami.
CHODY/RUCH: Pełen siły, ale zawsze lekki i elastyczny, z dobrym wykrokiem i akcją. Przy większej szybkości tendencja do jednośladu. Przy ruchu umiarkowanym pełen deliberacji. Zdolny do funkcjonowania w zróżnicowanym terenie.
SZATA:
Włos: Jakość bardziej istotna niż ilość. Szata szorstka, gruba, włos na grzbiecie niezbyt długi. Z gęstym i raczej wełnistym podszerstkiem w zimie, który staje się raczej rzadki w lecie. Samce noszą wyraźnie więcej włosa niż suki. Włos delikatny ale szorstki, prosty i sterczący. Nigdy jedwabisty, lokowaty lub falowany. Szyja i ramiona mocno owłosione, o wyglądzie grzywy. Ogon puszysty i dobrze owłosiony, tylne łapy dobrze owłosione w partiach górnych.
Kolor: Głęboko czarny, z lub bez podpalania, błękitny, z lub bez podpalania, złoty od płowego aż do mocno rudego. Wszystkie kolory powinny być tak czyste jak możliwe. Podpalanie od jasnego do głę- bokiego orzechu. Biała gwiazdka na klatce piersiowej dopuszczalna. Minimalne białe znaczenia na łapach dopuszczalne. Znaczenia nad oczami, na dolnych partiach kończyn i od spodniej strony ogona, znaczenia na kufie, tolerowane ?okulary? wokół oczu.
WIELKOSC: Mierzona w kłębie:
– psy: minimum 66 cm
– suki: minimum 61 cm
WADY: Każde odstępstwa od wzorca winny być traktowane jako wady. Ich ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.
POWAŻNE WADY:
– brak kondycji i sprawności
– głowa limfatyczna lub przesadnie pomarszczona
– ruch kołyszący
– szeroko i/lub nisko osadzone uszy
– jasne lub wyłupiaste oczy
– słaba pigmentacja, szczególnie nosa
– beczkowate żebra
– mocno zakręcony ogon nad stawami biodrowymi
– ciężki ruch
– poniżej minimalnego wzrostu, tolerancja do 2 cm
WADY DYSKAWALIFIKUJACE:
– Agresja lub bojaźliwość
– Tyłozgryz lub przodozgryz
– Każdy inny kolor szaty niż wymienione we wzorcu, jak np. biały, kremowy, szary, brązowy, fioletowy, pręgowany, wielokolorowe
Kazdy pies wyraźnie odbiegający zachowaniem lub wyglądem od wzorca powinien być zdyskwalifikowany.
UWAGA: Psy muszą mieć dwa, normalnie rozwinięte jądra w pełni usytuowane w mosznie.